Saklidiyar

Akşamın denizinde yoğun bir karanlık
Şehrin aynaları da kırıldı birer birer
Kalbimizi parçalar derinden bir hıçkırık
Rüyalarım zamanın sandığındaymış meğer

Hoş sada kubbelerde sonsuzluğun sesiydi
Cıvıltılar kesilmiş şimdi yorgundur şehir
Besteler dinler idik; kuşların güftesiydi
O füsunlu zamanlar bilmem şimdi nerdedir

Mabetlerin bağrında minareler vakurdu
Göklerin şiirine tebessümler yağardı
Erihna denilince Bilal ezan okurdu
Yüzlerde uhrevilik nakışları çağlardı

Sevgi soluklanırdı altındandı nefesler
Asude bir meltemdi ardından koşulurdu
Güllerin yamacında duyuluyorken sesler
Sükuti bir zamanda masiva kaybolurdu

Bir şadırvan iklimi, alır götürür bir an
Bakışlar billurlaşır birden her şey dirilir
Zevkli bir hikâyedir yaşadığımız zaman
Işıktan bir ummanda ne sırlara erilir

Muhammed HACIKERİMLİ

Bu bedende ne umutlar yeşerttik, ne heyecanlar besledik. Küçük evlerimizde kocaman devletler, devasa şehirler kurduk. Hayallerimizin sınırı yoktu. Olmaz değildi hiçbir şey çalıştıktan sonra. Gayret ediyorduk, elimizden geleni ardımıza koymuyorduk. Dağlar aşılmaz değildi bizim için. Sayımızın azlığı önemli değildi. Heyecanlıydık, azimliydik ve her şeyden önemlisi birbirimize sonsuz bir sevgi besliyorduk. Başarıya inancımız tamdı. Hem bu yola çıkıp da kaybetmek diye bir şey olmazdı zaten.

Ceplerimizdeki paranın pek bir kıymeti yoktu belki, ama olanı da harcamaktan imtina etmezdik. Şimdiki gibi akrep taşımazdık cebimizde. Bazen konuşarak bazen de susarak dertleşirdik. Güldü uzattığımız birbirimize, zeytin dalı değil. Niye zeytin dalı uzatacakmışız ki? Biz hiç küsmedik, hiç darılmadık…

O zamanlar güneş daha bir anlamlı doğardı sanki. Çünkü ayakta olurduk o saatler. Bu vakti ıskalayanların hayatı da ıskalayacağına inanırdık. Kuşlar bizim için şakırdı, kelebeklerin kanat çırpması bize verilmiş selamlardı. Zamanın geçmesine aldırmaz görünürdük ama içten içe de hayıflanırdık niçin daha çok çalışmıyoruz diye. Gecelerimiz vardı sonra bereketli mi bereketli. Kafamız çatlayıncaya kadar düşünürdük. Bu akıl boşuna verilmemişti bize. Derdimiz bellerdik diğer insanların derdini. Tüm hastalar bizim hastamızdı tüm fakirler bizim. Kitaplarımız da vardı hani gecenin uzletinde sayfalarında kaybolduğumuz, birbirimize heyecanla anlattığımız.

Toplumu dönüştürmek fertleri dönüştürmekle mümkün derdik. Onun için günün sonunda bir insana daha yardım edebilmişsek, ısındırabilmişsek kalbini bu ortama, ‘değmeyin keyfimizeydi’. Misyonerdik anlayacağınız kelimenin sözlükteki anlamıyla. Yalnız, biz kutsal kitap arası dolarlar sunmuyorduk karşımızdakine. Bizimkisi sıcak bir gülüş, bir dokunuştu en samimisinden. Yalnız korkmuyor da değildik şımarmaktan, amaçtan sapıp araca ram olmaktan. Yarın diyorduk, büyürsek, sayımız artarsa ilk günkü heyecanımızı koruyabilecek miyiz? Niçin yola çıktığımızı unutup kendimize değerimizin çok üstünde güçler vehmedecek miyiz? Keşke bu sorulara hiç düşünmeden “kesinlikle hayır” demeseydik. Keşke bu sorular üzerinde düşünseydik?

Şimdilerde, bitmek bilmeyen gecelerde bunları düşünüyorum. Bu bencil, bu hep kendine yontan insanlar bizsek, peki onlar kimlerdi? Onlar yoksa bir görünüp kaybolan masal varlıkları mıydı? “Hayat böyle yaşanmalı işte” deyip sonra çekip giden uyarıcılar mıydı? Yoksa onlar bizdik de şu an bir fetret devri mi yaşıyoruz? “Basu badel mevt” deyip zümrüdü anka misali tekrar kendimiz mi olacağız?

Gönlüm ikinci şıktan yana. Ama emin değilim. Sanki o yıllar bir daha geri gelmeyecek.

İnşallah yanılıyorumdur.

alıntı

 

“Ölüme bu kadar takılıp kalma oğlu! İnsanlar ölmek için doğuyor.Zaman bir bezirgân,ölüm alır,ölüm satar.Gecede ve gündüzde,gençte ve yaşlıda,iyide ve kötüde hep budur yaptığı.İnsan gaflete kapılıp zamanı öldürdüğü için yapar bunu.Bir intikam alır gibi.Ve zamanlar öldükçe ölümün zamanı gelir.Kaçısı olmayan,kurtuluşu bulunmayan andır o. Bir yerde susmak gibi;bir yerde konuşmak kadar… Ebedî hakikatin ta kendisidir ölüm.Her başa gelecek ve tek başına olacak.”

“Sefer dediğin iki yüzlü bir aynadır oğul.Hakikat,arka yüzünde görünür.Meşakkati vardır diye azmi bırakmak,karanlıkta oturup nuru bırakmaktır.Nur,hayatımızdır.Ölümden korkmak ise her gün ölmektir.”

HURUFAT 1.Bölüm: GİRİZGAH-I GAZELAN Bakışına müptelayım Duruşuna müptela Aşk odu ciğerimde Sevdan başıma bela Müptelayım cana Her haline müptela. 2. Bölüm: ARAYIŞ: Ah nerdesin cana neredesin Güneş renginde sevda Sevda ne bilir misin? Bir kucak ateş bir yığın kül Bülbül mezarda kaf dağında gül Yüreğimin harında aşk ateşle dövülür Kapanır sahifeler sevda söze dönüşür Ah cana neredesin nerelerdesin? Ses versem gelir mi sesim? 3. Bölüm: ŞAİRİN TİRADI Varoşlarında dolaştım yoksul kentlerin Takvimler sayfalar çevirdi sen yoktun cana Ağlayan şehirler gördüm, tanıdık nehirler Yalnızlığın hüznünü bildim sen yoktun cana Mavi yollar tanıdım Beyaz geceleri uzaklarda çok uzaklarda Köhne yalnızlıklar tanıdım Sığ suların mutedil dalgalarında. Hayat bir nehirdir bildim Ve her akış yalnızlıktı yokluğunda Bir nisan melteminde bildim aşkı Bir nisan bir insandı ogün cana Tüm lisanlardan bihaber bir aşk Yalnızlığın koyu kara rengindeydi hayat. Aşkın bir görünüp bir kaybolduğu Masallar bildim cana Yürüdüğüm yollarda yalnızlık vardı Ne ellerin ne gözlerin vardı cana. 4. Bölüm: ANASI YOK ÇOCUKLAR İÇİN Unut gitsin bir kalbim olduğunu Bırak geç kalsın ayrılık cana Alıştım yokluğuna… Kalbim kanayan bir memleket gibi Kalbim durgun bir ırmak. Ve sabırsız bir çağlayan kalbim Ağlayan bir anne yüreği… Unut gitsin ağlayabildiğimi Ve hayal kurarken ölebildiğimi Unut gitsin rüzgara vurduğum şarkılarımı Unut umutlarımın olduğunu Unut unutmayı bile… 5. Bölüm Bİ-KESLERE GAZEL Son defa ölüyorum cana Son defa kanıyor yüreğim avuçlarımda Son defa ölüyorum işte Bak batıyor güneş bile… 6.Bölüm ANASI YOK ÇOÇUKLARIN TİRADI Ben bir küçük kuştum anne Kanatlarımı kırdılar Beni sensiz ah nefessiz Ah kimsesiz bıraktılar Avuçlarımda yalnızlık Tenimde kokusu hasretin Ah beni cansız beni sensiz Beni yağmursuz bıraktılar. 7. Bölüm YALNIZLIK GAZELİ Öfkeyi karanlık saydım Her yer karanlık. Öfkeyi saydım durmadan Bitmiyor karanlık. Arada ölümler yalnızlıklar Arada umutlarım hep yetim kaldı. 8. Bölüm: METRUK ŞAİRE TİRAD Ey şair gözlerim hüzne değiyor Nereye baksam hazin duruyor her şey. Sen şairsin Kelimeler ülkesinde mahirsin Bu soylu ıstırap biter mi söyle? Biter mi yalnızlık ve hüzün söyle? 9. Bölüm: MERSİYE Bakmayın çevremi kuşatmışlara Sazın kırık mızrabıyım ben Yalnızlık bir türküdür çalar içimde Yalnız türkülerin notasıyım ben… 10 Bölüm: SEVGİLİYE ÇAĞRI BABINDADIR Çağır gelsin Acılarını yüreklerinde biriktirenler Ve gelsin Düşlerini bırakıp gerçekte boğulanlar Al-i İmran’ı çağır Çağır, gel çağrısını Mecnun türküsüyle yanıtlayanlar Harut’u ve Marut’u çağır Kuyu nedir anlatsınlar sana Çağır gelsin Düşlerimi yıpratmadan Yalnızlığıma dokunmadan gelsinler Gelsin hüzünden kırılmış gözlerim bile. Gözlerim yoksa sen üşürsün Şimdi gidersem Adı ayrılık olur tüm gidişlerin Ve kırkı çıkar şairlerin Kırk kez kilitlesem kalbimi… Bensem her şehrin efendisi Hüzün iner ve yığılır gökten Gidersem çiğ düşer gözlerine Yazık ki yakışıyor ayrılılar bana Düşler kurmak ateşten bir kale Düş kursam düşeceksin ah cana. Kanıtlanabilir bir şey bu yalnızlık Yakışmasa da ağlamak Hileli bir oyun bu cana Eskimiş şimdi zaman. Acı çekmek gerekli Fakat gidersem Ağlamak sana düşer Ve bana düşer tüm gidişlerin vebali. 11.Bölüm SON SÖZ BABINDADIR Bir derviş düğünüdür kalbimde yalnızlık Ve şimdi kırıktır ihanetin dal uçları Şimdi münteha yazılır mavera sofrasına Perde kapanır yalnızlık biter “bir nehir akıp gider ve ben çekip giderim”…

Hikmet Kızıl

 

Bu dünyâ bir penceredir her gelen baktı geçti…

Lâ-Edri

 

Yaşamaya alışanlara,
Her can ölümü tadacaktır. Biz, sizi sınamak için gâh şerle, gâh hayırla imtihan ederiz. Sonunda Bizim huzurumuza getirileceksiniz. [Enbiyâ:35]  

Bekleyin geliyor ölüm usulca, usulca girer koynumuza…
Sükutu bir mezârın bir derin feryâddır, müdhiş!

Bu müthiş feryadın içinde “her cuma ehline verilen haftalık azıklar” ne oldu buyurdu telefondaki dost, hem ne bilsindi, her cuma güneşten evvel doğup bin hüzünle gönderilmemişler klasöründe beklediklerini…

Belli ki yaşlandık nice hatıralarla gönül sayfamızda, kapı açıldıktan sonra yapılan ilk “ders tarifi” dün gibi aklımızda ve bir de büyülü kelime: “Râbıta-i mevt”… Biz ona “alıştığımız bir şeydi yaşamak” dedik hep. Gün sonunda ölümü düşünmek üzerince yumunca gözlerimizi, dilimiz damakta hep aynı şiiri mırıldandık durduk;

Öldük, ölümden bir şeyler umarak.
Bir büyük boşlukta bozuldu büyü
Nasıl hatırlamasın o türküyü,
Gök parçası, dal demeti, kuş tüyü,
Alıştığımız bir şeydi yaşamak.
Şimdi o dünyadan hiçbir haber yok;
Yok bizi arayan, soran kimsemiz.
Öylesine karanlık ki gecemiz,
Ha olmuş ha olmamış penceremiz;
Akar suda aksimizden eser yok.

Daha çocuk sayılacak yaşta ölümün rengini işbu mısralarla öğrettiler.

… Neden sonra teyzemiz geldi hatrımıza, salt aklın eleştirisi renginde… Ankara’nın uzun kış gecelerine sarmalanan sohbetten sonra gelen telefondaki sesin verdiği vefat haberiyle irildi, çark etmişçesine bir suali sessizce mırıldandı kendi kendine: “Hiç gidip gelen, ölüp dönen yok ki bir haber alsak, ona göre yaşasak”

Gelenler hep sabî geldiler, gidenlerden haber gelmez
Bu bir sırr-ı ilahidir gelen bilmez, giden söylemez

Ağzımızın tadını kaçırsa da şairin izinden yol almaya devam ettik… “İnanmazsan ölüm yok, inanırsan tadı yok” dediği yerde durup aynaya baktık, “Her can ölümü tadacaktır… ” ilahi fermanı tam üç kez tekrarlandı mana çivisiyle parçalanan ömür aynasında….

“Zevkleri, ağızlar tadını kaçıran ölümü çokça anınız” çığlığı yetişmeseydi daha çok beklerdik ol şehnaz şarkıya aldanıp:
Feryad ki feryadıma imdad edecek yok
Efsus ki gamdan beni azad edecek yok

Belli ki bir el uzanıyor asırlar ötesinden, bir cenaze geçer Risaletpenah Hazretlerinin bulunduğu yerden. Habib-i Kibriya Efendimiz ayağa kalkar, tazim gösterir. Ashab şaşkın: “Ya Resulallah o cenaze bir yahudiye ait” derler. Rahmeten lil alemin olan asırlar ötesinden seslenir: “O da insan değil mi?” Anla ey insan, rehberi alemlere rahmet olan, anla…

Kıyas yapma, ölünce iş başkalaşır, öl de gör veya ölenden gör…

… Ve sonra derviş kisvesi giydirip saldılar fakirini meydane, kahrı û lütfu arasında gidip geldik bir nice …

Bil ki bu iki kelime sufilere ait iki tâbirdir. Onlar bununla kendi hallerini izah ederler. Sufilerin kahr sözünde maksadları, Hakk’ın te’yid ile şahsî isteklerinin fâni kılınması, nefsin arzulardan menedilmesi ve bunlar olurken kendilerine ait bir muradın olmamasıdır. Lutf sözünden maksad, sırrın bekâsı, müşahedenin devamı ve istikamet derecesinde halin karar kılması konusundaki Hakk’ın te’yididir. Bu hususta bir taife vardır ki; Hakk’tan keramet, muradın hasıl olmasıyla bilinir. (Kul neyi dilerse Hakk’ın onu yapması ve dileği kabul etmesi halidir) demişlerdir. Bunlar ehli lütuf olanlardır. Diğer bir taife de şöyle der: Keramet Hakk Teâlâ’nın kulu onun muradından kendi muradına döndürmesi ve muradsız olarak onu kahretmesidir. Öyle ki susuzluk halinde denize gitse (nefsin muradı yerine gelmesin diye) deniz kurur…

Câna cefa ya kıl safâ
Kahrın da hoş lütfunda hoş
Ya derd gönder ya deva
Kahrın da hoş lütfun da hoş
Ey lütfu hem kahrı güzel
Senden hem ol hoş hem bu hoş.

Sözün kısası bizim kendimiz için yapmış olduğumuz tercih hakkımızda belâdır. Ben Hakk’ın beni âfetten muhafaza edeceği nefsimin şerrinden kurtaracağı bir halde bulunmaktan başka bir şey istemiyorum. Şayet Allah (c.c) beni lütfuna mazhar kılarsa, kahrını temenni etmem. Onun tercihi karşısında benim bir ihtiyarım ve tercihim yoktur. (Lütfun da hoş kahrında hoş derim). Muvaffakiyet Allah (c.c) sayesindedir, bize Allah (c.c) kâfidir. O ne hoş bir yoldaştır…

Kahr-ı lütf-u şey’i vâhid bilmeyen çekti azab
Ol azabtan kurtulup sultan olan anlar bizi 

Kahır ve Lütuf, Cemal ve celal tecellileri… Celâl, Hakkın kahrı, bütün şekillerin, varlıkların ve vücûdun manen eriyip, Allah’ın tecellî ve zuhuru yâni kendi yüce varlığının bekası mânasına… Hemen cümlesi Haktan, bunlar birer esma, orada kalan müsemmayı göremedi…

Bugün, gökyüzü bizim ay yüzlü sevgilimizin güzelliğine hayran olmuştur. Güneş bile onun yüzünün parlaklığını görmüş de kıskanmış, rengi solmuştur. Varlık sabahında bu mana güneşinden başka güneş yoktur. Var olan her zerreyi, herşeyi O’nun vahdet güneşi aydınlatıyor. O güneş her yere düşüyor, kralın sarayını da, dilencinin kıblesini de o aydınlatıyor. Her sabah, her akşam nice nice şekillere bürünmede. Bu yüzden herbiri öbüründen başka sanılmaktadır. Halil’de lütuf vardı da, bu sebeple ateş kendisine su gibi göründü. Nemrut da kahırdan ibaret olduğu için, ona da su, ateş kesildi. Yusuf, kardeşlerinin gözlerine kurt gibi göründü. Güzel bir kardeş olduğu gizli kaldı. Biri, onun yüzünü seyrederken, güzelliğine hayran olur, parmaklarını keser. Öbürü, “Bu ne kötü kişidir!” der; onun canına kasdeder. [Hz. Pir Mevlana]

Birliği bulan, Tevhide (hatta kelimesine bile) eren, secde edip kurtuldu azaptan… Yolu, ahval-i tevhide varan kalp sahibi oldu, ferah buldu, “Kadere rıza, kederi izale eder” hadis-i şerifine mazhar oldu. Rızada idrâk olmazsa, kişi aklen zorlama ile sabre kalkışır ki, o zaman da sonu bir başka sıkıntıdır. Öyle ya “zorlama ile iş yapan, bahane ile terkeder” İşte kalp sahibi arifler, vücud ülkesine ta böylece sultan olur. Her bir sıfat o kalbe itaat eder…

umutrehberi.com

Hatibin vaazında ve müezzinin ezanında huzura davet var.Minberin girizgâhında cennet yazısı,secde etmeyen kula ateş yazgısı var.Dinle ve tefekkür et! Kubbede ağlayan güvercinin gözyaşı ne vaizin kalbinde,ne de hatibin gönlünde var. Lâkin güvercini yakan gözyaşının esrârı,ateşin şiddetinde değil öznesinde saklıdır….